jueves, 27 de noviembre de 2008

Amor callado...


Es este el título de la canción que tengo toda la tarde en la mente. Sí, tengo un amor callado, un amor que me traería más de un problema pero... ¿estaría yo dispuesto a sacrificar alguna amistad con tal de apostar por ése sentimiento? Sí.

Le conozco desde hace años, pero no llega a formar parte de los comentarios rutinarios que se propician en mi entorno hasta hace poco más de uno. ¿Que se de él? Poco, pues lo que he podido oir no lo he visto, lo que me han contado puede ser verdad, o no. Cierto es que nada bueno he escuchado, atrocidades, aprovechamiento y maltrato es lo que se dice pero, se dicen tantas cosas...

Al principio le tomé algo de animadversión, incluso me pavoneaba e intentaba dejarle en situaciones embarazosas indirectamente, él, siempre al margen, nunca tuvo para mi una mala palabra ni un mal gesto. Se ausentó varios meses de los lugares donde solíamos coincidir, no pensé en él, ni siquiera le eché en falta pero, pronto regresó. Y en vez de recordar su mala fama, me fijé en su sonrisa, olvidé sus supuestas hazañas y me perdí en su mirada... Me gusta verle, sonreirle, pero sobretodo, corresponder a su sonrisa, me alaga que sea él quien la esboza primero. A la vez, me apasiona la idea de fantasear con posibilidades que irritarían a bastantes amigos mios, me gusta llevarla en secreto, un sentimiento escondido alimenta más nuestro día a día que uno proclamado. Así pues, no sé hasta cuando podré mantenerlo.

Hay días en los que me apetece gritarlo, otros en que prefiero seguir mostrándome ingenuo ante él y dejar que fluya en silencio ese tira y alfoja, ese juego de miradas y sonrisas, ese amor... Él, no se lo que pensará, si compartirá con alguien éste intríngulis, si será verdad o sólo producto de mi distraida imaginación. Por lo que a mi respecta, seguiré esperando día tras día su sonrisa, seguiré navegando en el mar de sus ojos sin rumbo conocido, seguiré alimentando este amor callado.

"Por cierto, yo quise retenerte, saber lo que pasaba, pues algo imaginaban de ese amor. Te fuiste sin comentarme nada y en mi solo quedaba la duda... y fue mi error."

4 comentarios:

Marga Maraboo dijo...

xica ja em contaras si vols reina mora ...quien es ese hombreeeee que te mira y te sonrie que te da la vuelta y te come entera y que te hace sentir mujerrrrrr nadie te lo quitaaaaaaaaa. muaka

david dijo...

chica............. he escrit el comentari, dos vegades, uf me canse jejejeje no es lo meu, bueno te deia que estic ANSIOSA jeje pero averiguar com continua la teua petita historia de amor, o fades amb el ........... ja saps qui, jejejjeej i com penses afrontar ho amb.......... ja saps qui tenim que qudar mes sovint , i me faig culpable posat que no te cride, segur que me trobes alguna falta de ortografia. un beset reina.

Eric dijo...

Chico, tú por aqui! A ver qué cositas escribes, que ya sabes que un blog es como una caja de bombones: nunca sabes quien te la va a tocar :p Seguiremos atentos a la pantalla para saber de ti

Yo sobre estos amores suelo preferir muchas veces que la cosa quede en algo platónico, que luego se desmitifica todo y casi es peor. Aunque, claro, casos son casos y lanzarse e intentarlo tampoco tiene que acabar mal. Todo es cuestión de hacer las cosas en el momento oportuno ;)

Besotes!

Migue Moreno dijo...

Bueno, bueno, Radio Patio nenaa!! este blog vale millones, sisi, la de cosas que tu sabes y no vas a contar.... y las que si vas a contar!!!

Que miedo y que alegria todo!! me alegro que por fin te actualices un poco, que del youtube no pasabas y esto va mas contigo.

Estaré expectante cada cosa que escribes como si de la final de Gran Hermano se tratase tanto sobre ti como de esos "animalitos" que te rodean.

Chicas temblad....que seguro que hay para todas...